Aquí hai Partido, aquí hai Futuro

Ás veces un ten a sorte de vivir grandes momentos da nosa pequena historia. Penso que este foi un deles: o 10 de novembro de 2012, no Comité Nacional do PSdG-PSOE, en Santiago de Compostela,  máis dun cento de intervencións de compañeiras e compañeiros que amosaban as súas inquedanzas froito da situación post-eleitoral do 21O en Galicia. 

A voz é de Ceferino Díaz, non precisa presentación. O sentimento, de moitas e moitos de nós. Todas e todos debemos escoitar o que di e o que nos quixeron dicir a cidadanía galega.  

"Boas tardes.

Sr. Presidente, compañeiros e compañeiras:

Falando de disculpas, vexo que hoxe daquí debería saír, xunto coa referencia aos que nos apoiaron, as disculpas tamén cara a eles e cara aqueles outros que nos houberan apoiado se viran en nós unha alternativa, porque todos eles perderon con nós. Non perdeu o Partido Socialista, houbo moitas persoas neste país e moitos colectivos que perderon o día 21 e nós a eles temos que pedirlle tamén disculpas.

Compañeiros, desgraciadamente cumplíronse os peores presaxios: perdemos estrepitosamente. Evidentemente, nós, o PSdeG-PSOE, non foi visto como alternativa. A maioría da cidadanía non veu en nós unha alternativa clara ao goberno de Feijóo, a pesar de que eran eles os que estaban xestionando a crise económica e que segundo nós a estaban xestionando de maneira inxusta. Agora si, compañeiros, que non hai présa; eu non teño ningunha présa. Sen eleccións á vista temos moito tempo por diante e por iso vos pido calma, non podemos pechar como se aquí non pasase nada. Todo o contrario, é obligado un cambio profundo, eu diría moi profundo: para ilusionar á militancia e reconciliarse coa cidadanía, que nos ve hoxe, aos socialistas, máis como profesionais da política que como persoas preparadas e dispostas a servir.

Hai que construír un proxecto, levamos moito tempo sen un proxecto creible, porque amigos candidatos, que sería de nós, na campaña, se non houbese recortes en educación e en sanidade? Cal era o noso discurso?

Aceptamos, no seu momento, en maio do 2010, o dogma neoliberal, porque compañeiros, naquel momento non tiñamos alternativa ante a crise; nin a tiñamos nós, nin a tiña a socialdemocracia europea. Non a tiñamos!! Reformamos despois a Constitución porque nos mandaron e tamén, porque non tiñamos alternativa. Dous anos máis tarde seguimos sen ter alternativa nin a nivel de Estado, nin a nivel de Galicia porque a alternativa á crise, compañeiros, non é negar a crise. Non é dicir, se gañamos nós: libros, médicos, medicamentos, todo como antes. Iso non era creible. Non era creible que nin San Pachi, nin san non sei quen poidese facer a miragre de volver ao 2007. Estamos no 2012 e o cidadán é consciente de que estamos en crise e que hai cousas que hai que cambiar; pero, dende a esquerda ten que facerse con outra sensibilidade, que era a nosa oferta creible. Nós imos a xestionar a crise con outra sensibilidade, tendo en conta fundamentalmente aos máis débiles, á xente que traballa e á xente que ten medo porque non ve claro o seu futuro.

Somos un partido necesario, díxose aquí, pero somos necesarios se temos respostas. Somos prescindibles se só temos críticas e non propostas viables aquí e agora. Hai que ter respostas e propostas, aquí e agora. A sociedade galega necesita dun Partido Socialista, dun partido de esquerdas, dun partido galeguista e dun partido que non se defina por estar á contra, senón por un partido que achega solucións aos problemas do país, achega solucións á crise, e di como hai que xestionar mellor a crise e achega solucións a unha crise, que por certo, non é coxuntural, que vai para longo; e achega solucións tamén a problemas estruturais que ten este país.

Compañeiros, cada vez somos menos os galegos e sendo menos non podemos pesar máis. Temos un campo abandonado e envellecido, temos máis terras a monte que en produción, temos unha gandeiría que é o sector moderno da agricultura que está en fonda crise, o futuro da pesca é unha incognita, a desindustrialización de Galicia segue sendo unha realidade e a reindustrialización un soño. Temos un índice de fracaso escolar que hipoteca o futuro non soamente os recortes. O fracaso escolar non vén dos recortes, senón que xa o había antes, e temos tamén un deterioro do medio ambiente que neste país é sangrante porque o medio ambiente tiña que ser unha das riquezas sobre a que proxectar o noso futuro. A estes temas haille que dar resposta e a respostas debemos dalas cunha organización ilusionada, cunha organización creible para a cidadanía; e compañeiros, con caras novas que apoien novas ideas.

Perdemos xa as autonómicas; agora as seguintes son as municipais, que están lonxe, pero amigos, para recuperar as alcaldías fai falta proxecto e en moitos casos tamén, non nos esquezamos, novas persoas. Son outros tempos e hai que entendelo así. Non vai esta crítica contra ninguén senón que todos temos que sacrificarnos polo futuro deste Partido e aí temos que sacrificar a compañeiros que hoxe están mandando, tamén lle pido claramente dar un paso atrás a moitos compañeiros que non o fixeron mal, pero que hoxe, de cara ao futuro non son a solución. É un sacrificio, pero o sacrificio o pido non por persoas, senón polo proxecto.

Dito esto amigos, temos que ir a un congreso ordinario. E, que non se me diga que os Estatutos non o prevén. A situación é de tal calibre que ou facemos  un congreso a fondo e en serio onde primeiro discutamos o proxecto, e elaboremos un proxecto para este país, que non o temos. Porque non é a suma “de los de educación, más otro de sanidad y otros más” ... Eso non é un proxecto, hai que saber que queremos ou cal é a situación deste país e que queremos facer con el nos próximos 30 anos. Cal é a idea dos socialistas en todo eso e iso require traballar en serio, traballar abertos á cidadanía nese proxecto aberto e despois da Conferencia Política e de Organización. E digo despois porque a Conferencia de Organización ten que cambiar moitas cousas, porque senón este non é un Partido democrático. Non hai un congreso democrático para este Partido se non cambiamos as regras de xogo, e iso ten que ser na Conferencia Política e de Organización. Só cunha nova dirección e cun proxecto creible podemos recuperar a confianza daqueles que noutros tempos foron os nosos aliados.

Amigos, temos que construír un Partido máis aberto, un Partido participativo, transparente, con primarias, listas abertas, voto individual. Un Partido que aplauda menos, que aclame menos e debata máis.

O debate é fundamental neste Partido, o modelo de Partido actual non serve para o futuro, este modelo é un modelo que servíu para a transición, agora non serve. Señores, neste Comité Nacional temos 40 aquí (pola Executiva nacional) e 200 aí controlando (polos Delegados/as); que sentido ten esto? No Comité Nacional hai moitos anos só se interviña para criticar á executiva; agora a maioría é para aplaudir. Compañeiros no Comité Nacional non temos que facer o debate sobre o discurso do secretario xeral, tamén aquí hai que discutir propostas que veñan das bases porque senón, que coño pintan as bases aquí?

E iso amigos, esa é unha nova estrutura para un novo Partido e para ese Partido eu dígovos aquí, que estou escoitando: mirade, nos medios de comunicación nós temos que elixir entre sete; sete son as opcións, sete son os teoricamente coñecidos e eu dígovos: se neste Partido non hai 500 persoas entre 30 e 60 anos, capacitados, responsables, formados, que queiran dar un paso adiante; entón, non hai Partido.

Por iso amigos, este é un proceso para construír de abaixo arriba non agardar instrucións por abaixo. E empezar a discutir, e a traballar, e a dar ánimo para que ninguén se vaia; porque, aquí hai Partido, aquí hai Futuro, pero ese futuro pasa tamén por ser todos xenerosos. Mirade, ou somos todos xenerosos para deixar paso aos mellores, non aos menos malos, ou algúns desta primeira crise salvaranse, pero os demais, o Partido, morrerá de éxito buscando os culpables fóra.

Graciñas"